The Green Mile (1999)

The Bicycle Thief (1948) திரைப்படம் விமரிசனம் எழுதும் பொழுதே, இனி விமரிசனம் எழுத வேண்டாம் என்று தான் நினைத்தேன், The Green Mile பார்க்கும் வரை. 'The Green Mile' என்பது மரண தண்டனை அளிக்கப்பட்ட கைதிகள் கடைசியாக தண்டனை நிறைவேற்றப்பட அழைத்துச் செல்லப்படும் பாதை. அது 'The Last Mile', ஆனால் அதன் தரை பசுமையாக, பச்சையாக, இருப்பதானால் 'The Green Mile' என்று அழைக்கப்படுகிறது. கதை, பால் எட்ஜ்கோம்ப் (Paul Edgecomb) என்ற 108 வயது பெரியவர், தன் 44வது வயதில், 1935-ல், நடப்பதாக தன் தோழியிடம் சொல்கிறார். அவர் ஒரு முதியவர் இல்லத்தில் வாழ்கிறார். தினமும் வாக்கிங் மட்டும் தவறாமல் செல்கிறார். அதன் காரணம் தான் இந்த flaskback. (தேவைப்பட்டதால், இந்தக் கதைச் சுருக்கம் சற்றே பெரியதாக இருக்கும்). படம் extraordinary எல்லாம் இல்லை தான். ஆனால் இந்தப்படத்தின் திரைக்கதையின் அமைப்பும், மரணத்தின் வலி, மரணத்தின் பயம், மரணத்தின் கொடூரம் ஆகியவையும் அதே நேரத்துல் அதிக வருடம் உயிர் வாழ்வதன் கொடுமையையும் சொல்லியிருக்கிறது. படத்தின் கதாநாயகன் அமைதியாக, அடுத்த இரைக்காக காத்திருக்கும் ஒரு மின்சார நாற்காலி.

1935, கோடை காலத்தில், லூசியானா மாகானத்தில் ஒரு சிறைச்சாலையில் பால் பாதுகாவலராக பணிபுரிகிறார். பால், இறக்கப்போகும் கைதிகளை நிம்மதியாக இருக்க வேண்டும் என்றும் கைதிகள் மனிதாபிமானத்துடன் நடத்தப் பட வேண்டும் என்றும் விரும்புகிறவர். அவர் ஒரு urinary infected நோயாளி. அவருடன் பணிபுரிபவர்கள் புரூட்டஸ் (Brutus Howell), பெர்சி (Percy Wetmore), டீன் (Dean Stanton) மற்றும் வார்டன் ஹால் (Warden Hal Moores). பெர்சி மூர்க்கமான, சாடிஸ்ட் பாதுகாவலன். அங்கிருக்கும் மரண தண்டனைக்காக காத்திருக்கும் கைதிகள் ஆர்லன் (Arlen Bitterbuck), டெல் (Eduard Delacroix).

Flashback ஆரம்பிக்கும் பொழுது, சிறைக்கு புதிய கைதி அழைத்து வரப்படுகின்றான். அவன் ஏழு அடி உயர, ஜான் காஃபி (John Coffey). இரண்டு சிறுமிகளை கற்பழித்து கொலை செய்த குற்றத்துக்காக மரண தண்டனை அளிக்கப்பட்டு, execution-க்காக கொண்டுவரப்பட்டிருக்கிறான். "I couldn't help it, boss. I tried to take it back, but it was too late."-என்பது அவன் கைது செய்யப்படும் பொழுது அவன் கூறுகிற வாசகம். அவன் case history-யை படித்து அவனைப் பற்றி அறிந்துக் கொள்கிறான் பால். இரவில் விளக்கனைத்தால் பயமாக இருப்பதாக காஃபி பாலிடம் கூற, அவன் வேண்டுகோளின் படி விளக்கு இரவிலும் எரிய அனுமதிக்கப்படுகிறது. இதற்கிடையில் ஆர்லனனின் தண்டனை நிறைவேற்ற ஒத்திகை பார்க்கப்படுகிறது. பின், ஆர்லனுக்கு தண்டனை நிறைவேற்றப்படுகிறது. எப்படி நிறைவேற்றப்படுகிறது என்று சொல்ல வேண்டும்.

ஆர்லன், தலையில் உச்சி நடுவில் மழிக்கப்பட்டு, தண்டனை நிறைவேற்றப்படும் மின்சார நாற்காலி இருக்கும் அறைக்கு அழைத்து வரப்படுகின்றான். அந்தப் பாதை தான் 'THE LAST MILE', இங்கே 'THE GREEN MILE'. அவனுடைய தண்டனை நிறைவேற்றப்படிவதை பார்க்க (அல்லது சாட்சிகள்?) ஒரு கூட்டம் அமர்ந்திருக்கிறது. அங்கே ஒரு மெல்லிய நிசப்தம். கை கால்கள் நாற்காலியுடன் கட்டப்படுகிறது. சற்றே அதிகமாக மூச்சு ஆர்லனிடமிருந்து வெளிப்படுகிறது. அது மரண பயத்தின் வெளிப்பாடு. வாயில் துணி கொடுக்கப்படுகிறது. மழிக்கப்பட்ட தலையின் மேல், உப்பு நீரில் நணைக்கப்பட்ட பஞ்சு வைக்கப்பட்டு, அதன் மேல் மிண்சார கம்பி இணைக்கப்பட்ட தகடு வைக்கப்படுகிறது. உப்பு நீரில் நணைக்கப்பட்ட பஞ்சு எதற்கு என்றால், அதன் காரணமாக மின்சாரம் மூளையில் அதி வேகமாக இறங்கி, மரணம் மிக விரைவில் நேரும் என்பதால். இல்லையென்றால்...அதை பிறகு பார்ப்போம். முகம் கருப்பு துணியால் மறைக்கப்படுகிறது. சரியாக பத்து மணிக்கு, "Roll on Two" என்று சொல்ல, ஒரு சுவிட்சை இயக்கப்பட (ஒரு வித மரண ஒலியுடன்), மின்சாரம் பாய்கிறது. சில வினாடிகளில், ஆர்லன் உடல் துடித்து, உடலிலெங்குமிருந்து புகை கிளம்பி தலை சாய்கிறது. மருத்துவர் பார்த்து ஆர்லன் இறக்க வில்லை என்று தலையாட்ட, மீண்டும் மின்சாரம் கொடுக்கப்பட்டு தண்டனை நிறைவேற்றப்படிகிறது. இந்த தண்டனையின் ஊடே பெர்சிக்கு ஒரு டெமோவாகவும் அமைகிறது.

ஒரு நாள், சிறைக்கு புதிய கைதியாக வார்ட்டன் ('Wild Bill' Wharton) என்னும் doped, சைகோ அழைத்து வரப்படுகின்றான். அவன் உள்ளே வரும்பொழுது "Boss! carefull" என்று காஃபி பாலிடம் எச்சரிக்கின்றான். வார்ட்டன் உள்ளே வந்தவுடன் திடீரென்று அனைவரையுன் தாக்கி தப்பிக்க முயற்சிக்கிறான். பின், அவன் doped போல நடித்தான் என்று தெரிகிறது. பிற நேரங்களில் வார்ட்டன் வாயில் பிஸ்கட்டை மென்று புரூட்டஸ் முகத்தில் துப்புகிறான். மற்றொரு முறை, ஹாரி மீது சிறுநீர் கழிக்கிறான். அதற்காக ஒரு இருட்டரையில் வைத்து தண்டிக்கப்படுகிறான்.

ஒரு முறை பால் சிறுநீர் கழிக்க அவதிப்படுவதைப் பார்த்து காஃபி அவனை அருகில் அழைக்கிறான். சற்றே சினேக உணர்வுள்ள பாலும் அவன் அருகில் வருகிறான். திடீரென்று, காஃபி பாலின் உயிர்நிலையை கையில் பிடிக்கிறான். பால் திமிர முயர்சிக்கிறான். காஃபி அவனுக்கு ஏதோ சிகிச்சை அளிக்கிறான் என்று புரிந்து கொள்கிறான். "Awful tired now, boss. Dog tired" என்று காஃபி உடல் தளர்ந்து படுக்கிறான். அதன் பின் பாலின் சிருநீரக பிரச்சினை தீர்ந்துவிடுகிறது. காஃபியிடம் ஏதோ அற்புதம் இருப்பதாக உணர்கிறான்.

அந்த சிறையில் உள்ள ஒரு எலி, ஜிங்கிள்ஸ் (Mr. Jingles) நாளாடைவில் சிறையில் இருக்கும் மற்றொரு கைதியான டெல்-லிடம் சினேகமாகிறது. அது சிறிய சிறிய வித்தை காட்டுகிறது. டெல் ஆசையுடன் வளர்ப்பதால், அது அனைவரின் நண்பனாகிறது. மேலும் தன் மரணத்திற்கு பிறகு, ஜிங்கில்ஸை ஃப்லோரிடாவில் இருக்கும் "Mouseville"-ல் விடவேண்டும் என்று தன் ஆழையை சொல்லுகிறான். பால்-ம் அதற்கு சம்மதிக்கிறார். பெர்சி டெல்-ஐ வெறுக்கிறான். பின் ஒரு முறை வார்ட்டன் பெர்சி-யை திடீரென்று தாக்க, பெர்சி தன் உடையிலேயே சிறுநீர் கழித்துவிடுகிறான். அது தான் சமயம் என்று டெல்-லும் தன் கை எழும்பை உடைத்த பெர்சியை பார்த்து சிரித்து கேலி பேசுகிறான். இதையெல்லாம் மனதில் வைத்து டெல்-லின் அறையில் இருந்து வெளியில் வரும் சமயம் அதை காலால் மிதித்து கொன்றுவிடுகிறான் பெர்சி. டெல் உடடைந்து அழுகிறான். அதற்கு காஃபி தன் கையால் தொட்டு ஜிங்கிள்ஸ்-க்கிற்கு உயிர் கொடுக்கிறான். பின் டெல்-லிற்கு தண்டனை நிறைவேற்றும் நேரம் வருகிறது. ஒரு நல்ல நாளில் ஒத்திகைப் பார்த்து டெல்-ஐயும் The Green Mile-ல் கொண்டு செல்கிறார்கள்.

இந்த முறை தண்டனையை நிறைவேற்றும் பொருப்பு, பால்-ன் மேற்பார்வையில், பெர்சியிடம் கொடுக்கப்படுகிறது. ஆர்லனைப் போலவே டெல்லிற்கும் உச்சியில் மழிக்கப்பட்டு நாற்காலியில் அமர வைத்து கட்டிப் போடுகிறார்கள். தலையில் கருப்புத் துணியை மாட்டும் முன் டெல் தன் ஜிங்கில்ஸை "Mouseville"-ல் விடவேண்டும் என்று சொல்ல, பெர்சி அப்படி ஒரு இடம் இல்லை என்றும் அது டெல்-ஐ சமாதானப்படுத்த பால் பொய் சொன்னார் என்றும் (தன் சாடிச முகம் காட்டி) சொல்ல, டெல் நொந்து போகிறான். முகத்தில் துணி மாட்டப்படுகின்றது. இப்பொழுது பெர்சி, அனைவரும் பார்க்காத நேரம், மழிக்கப்பட்ட தலையின் மேல் பஞ்சை உப்பு நீரில் நணைக்காமல் வைத்து அதன் மேல் மிண்சார கம்பி இணைக்கப்பட்ட தகடு வைத்து பொருத்துகிறான். இதை அருகில் இருந்த பால் உணரவில்லை. நேரம் சரியாக பத்து ஆக, பெர்சி "Roll on Two" சொல்லி முடிக்க, பால் பக்கெட்டில் இருந்த உப்புத் தண்ணீர் சலனமற்று கிடைப்பதையும், அது கீழே சற்றும் சிந்தாமல் இருப்பதையும் பார்த்து, சுவிட்சை போட வேண்டாம் என்று சொல்ல வாய் திறப்பதற்கு முன், நேரம் கடந்து விடுகிறது. சுவிட்சை போட, மின்சாரம் டெல்-ன் உடலில் பாய்கிறது. இந்த முறை மரணம் மிகக் கொடியதாக இருக்கிறது. டெல் மரண அவஸ்தையில் துடிக்கிறான். மின்சாரம் அவனை கொல்லவில்லை, அல்லது மிக மிக மெதுவாக கொல்கிறது. ஒவ்வொரு வினாடியும் ஒவ்வொரு ய்கமாக இருக்கிறது (படம் பார்த்த எனக்கும் தான்). ஆனால், இடையில் அதனை நிறுத்தவும் முடியாது. மின்சாரம் டெல்-ன் உடலில் பாயப் பாய, அவன் உடல் தீய்ந்து போக தொடங்குகிறது. சிறையில் உள்ள விளக்குகள் வெடிக்கிறது. அங்கே தன் அறையில் காஃபி-யால் டெல்-ன் வலியை உணரமுடிகிறது. ஜிங்கில்ஸ்-ஐ கையில் வைத்திருந்து அதற்கு தன் ஆயுளில் சில பாகங்களை கொடுக்கின்றான். மற்றொரு அறையில் வார்ட்டன் டெல் துடிப்பதை உணர்ந்து 'சந்தோஷத்தில்' பாடுகிறான்,
"Barbecue, me and you! Stinky pinky, pew, pew! Or dilly, Jilly, Hilly or Bob! It was a french-fried Cajun named Delacroix!".
அங்கே டெல்-ன் உடல் இறக்காமல் தீய்ந்து போக ஆரம்பித்து, அவன் உடல் வெடிக்க ஆரம்பிக்கிறது. அவன் உடலிருந்து கரும் புகையும், நாற்றமும் வெளிப்பட சுற்றி அமர்ந்து 'வேடிக்கை' பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் கதவை நோக்கி பயத்தில் ஓட ஆரம்பிக்கிறார்கள். இந்தக் கொடுமை சில நிமிடங்கள் நீடிக்கிறது. பின் உருக்குலைந்த நிலையில் டெல்-ன் உடல் ஒரு வழியாக ஓய்ந்து சாய்கிறது. அவன் உயிர் பிரியும் நேரம், காஃபியின் கையில் இருந்த ஜிங்கில்ஸ் குதித்து ஒரு அறையில் நுழைந்து காணாமல் போகிறது. பெர்சிக்கு சரியான பாடம் கற்பிக்கப்படுகிறது. இன்னும் ஓரிரு வாரங்களில் அவன் பணி மாற்றல் வாங்கி சொல்ல வேண்டும் என்று மிரட்டப்படுகின்றான். (இந்த மேற்கூறிய தண்டனை காட்சி காண மிகுந்த தைரியம் வேண்டும். இதைப் பார்த்து இரண்டு நாட்கள் எனக்கு பயத்தில் தூக்கம் வரவில்லை). இந்தக் கொடுமையாவும், பஞ்சை உப்புத் தண்ணீரில் நனைக்காததால் வந்த விணை.

பின், காஃபியை வைத்து மூளையில் கட்டியுடன் உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கும் தன் வார்டன் ஹால்-ன் மனைவி மெலிண்டா-வை (Melinda Moores) காப்பாற்ற காஃபியை யாருக்கும் தெரியாமல் ரகசியமாக ஓர் இரவில், வார்ட்டன்-க்கு (வார்டன் வேறு, வார்ட்டன் வேறு) மயக்க மருந்து கொடுத்தும், பெர்சியை ஓர் இருட்டரையில் பூட்டி வைத்தும், ஹால்-ன் வீட்டிற்கு அழைத்து செல்கின்றனர். (ஆனால், சிறையில் வார்ட்டன் திடீரென்று காஃபியின் கையை பிடித்து இழுக்கின்றான். அதனை வைத்து அவன் நல்லவனில்லை என்றும், அவன் மனதில் உள்ளவற்றையும், அவன் யார் என்பதையும் உணர்கிறான்). ஹாலின் வீட்டில் உள்ளே கட்டிலின் ஹால்-ன் மனைவி படுத்திருக்க, அவளை குணப்படுத்த நெருங்குகின்றான் காஃபி. அவள் அவனை பார்த்து "Pig fucker" என்று கூறுகிறாள் (கவனிக்க, கதை 1935-ல் நடக்கிறது. அந்த காலகட்டம் நிற வெறி மிகுந்த காலகட்டம்). இதனைப் பொருட்படுத்தாமல், மெலிண்டா-வை நெருங்கி, அவள் உதட்டில் வாய் வைத்து அவளின் நோயை வாங்கிக்கொள்கிறான். வழக்கம் போல அந்த நோயை சிறு பூச்சிகளாக வெளியேவிடாமல் உள்ளேயே வைத்துக் கொள்கிறான்.

பின் சிறைக்கு வந்து அந்த நோயை பெர்சிக்கு கொடுத்துவிடுகின்றான் காஃபி. திடீரென்று ஏற்பட்ட ஒரு வித மன அழுத்தத்தால் பெர்சி நேரே சென்று வார்ட்டனை துப்பாக்கியால் சுட்டு கொன்று விடுகின்றான். இவை யாவும் கன நேரத்தில் நடந்து விடுவதால் யாராலும் தடுக்க முடியவில்லை. பின் பெர்சி மனநோயாளியாகி மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப் படுகின்றான். பால்-ஐ அழைத்து அவன் கரம் பிடிக்க, தன் ஆயுளில் சிலவற்றை அளித்து, தான் உணர்வதை அவனுக்கும் உணர்த்துகிறான். அதன் படி, எந்த குழந்தைகளை கொன்றதாக பழி சுமத்தப்பட்டு மரண தண்டனை கொடுக்கப்பட்டதோ, அந்தக் குழந்தைகளை கற்பழித்துக் கொன்றவன் தான் வார்ட்டன். வார்ட்டன் ஒரு வீட்டில் வேலை பார்க்கிறான். அந்தக் குழந்தைகளை ஒரு நாள் அதிகாலை மிரட்டி அழைத்து சென்று கற்பழித்துக் கொன்று விடுகின்றான்.


Wild Bill Wharton: You love your sister? You make any noise, you know what happens. I'm gonna kill her instead of you. Understand?
John Coffey: He kill them wi' their love. Wi' their love fo' each other. That's how it is, every day, all over the world.


காஃபி, அந்தக் குழந்தைகளுக்கு உயிர் கொடுக்க முயற்சிக்கிறான். ஆனால் முடியவில்லை. (அந்த வாசகம் தான் "I couldn't help it, boss. I tried to take it back, but it was too late"). ஆனால் அவன் தான் குழந்தைகளை கொன்றதான சந்தர்ப்பமும் சாட்சியும் முடிவுகட்ட அவனுக்கு மரண தண்டனை விதிக்கப்படுகின்றது. இதை உணர்ந்து பால், காஃபி-யிடம் அவனுக்கு உதவுவதாகவும், எங்காவது தப்பி ஓடிவிடுமாறும் கூறுகிறான். ஆனால் காஃபி, தான் மிக சோர்ந்து இருப்பதாகவும், நடப்பவைகளை பார்த்து வெறுத்து போய் விட்டதாகவும் அதனால் தான் சாக விரும்புவதாகவும் கூறுகிறான்.


Paul Edgecomb: What do you want me to do John? I'll do it. You want me to let you walk out of here and see how far you get?
John Coffey: Now why would you want to do a foolish thing like that?
Paul Edgecomb: When I die and I stand before God awaiting judgment and he asks me why I let one of HIS miracles die, what am I gonna say, that it was my job?
John Coffey: You tell God the Father it was a kindness you done. I know you hurtin' and worryin', I can feel it on you, but you oughta quit on it now. Because I want it over and done. I do. I'm tired, boss. Tired of bein' on the road, lonely as a sparrow in the rain. Tired of not ever having me a buddy to be with, or tell me where we's coming from or going to, or why. Mostly I'm tired of people being ugly to each other. I'm tired of all the pain I feel and hear in the world everyday. There's too much of it. It's like pieces of glass in my head all the time. Can you understand?
Paul Edgecomb: Yes, John. I think I can.


பின் கடைசியாக காஃபி-ன் execution. 'The Green Mile'-ல் அழைத்து வரும்பொழுது காஃபி அன்று மதியம் தூங்கியதாகவும் கனவில், Mouseville-ல் ஜிங்கில்ஸ் வித்தைகள் செய்து காட்டுவதாகவும், அங்கே அந்த இரு குழந்தைகளும் தன் மடியில், தலையில் ரத்தம் இல்லாமல், அமர்ந்திருந்ததாகவும், அவர்கள் ஜிங்கில்ஸ்-ன் விதைகளை கை கொட்டி சிரித்து ரசித்ததாகவும் கூறுகிறான். இந்த முறை வழக்கம் போல இல்லாமல் அனைவரின் கண்களிலும் கண்ணீர். தண்டனையை பார்க்க அந்த இரு குழந்தைகளின் பெற்றோரும் வருகின்றனர். அவனை கரிச்சுக் கொட்டுகின்றனர்.


John Coffey: There's lotsa people here that hate me, lots. I can feel it. It's like bees stingin' me.
Brutus 'Brutal' Howell: Well feel how we feel then. We don't hate you. Can you feel that?


பஞ்சை உப்புத்தண்ணீரில் நனைத்து தலையில் வைத்து அதன் மேல் மிண்சார கம்பி இணைக்கப்பட்ட தகடு பொருத்துகின்றனர்.


John Coffey: [singing as he's being strapped to the electric chair] Heaven, I'm in heaven... heaven... heaven...


முகத்தை கருப்புத் துணியால் மூடுகின்றனர். முகத்தை மூடினால் இருட்டாக இருக்கும். அதனால் மூட வேண்டாம் என்று காஃபி கூறுகிறான். அதன்படி துணியை எடுத்து விட்டு, சரியாக பத்து மணிக்கு "Roll on Two" சொல்ல, தண்டனை நிறைவேற்றப்படுகின்றது, அங்குள்ள சிறைக்காவலர்களின் கண்ணீருடன். இந்த முறை காமெரா தண்டனை விதிக்கப்படுபவரை தவிர்த்து, அங்குள்ளவர்களின் முகபாவங்களிலேயே நிகழும் சோகம் சொல்லப்படுகின்றது.

இத்துடன் flashback முடிவுபெற்று வயதான பால் பேசுகிறார். அதுதான் தான் கடைசியாக நிறைவேற்றிய தண்டனை என்றும் அதன் பிறகு தான் பணி மாற்றல் வாங்கிக் கொண்டு வேறு இடத்திற்கு வந்துவிட்டதாகவும் கூறுகிறார். காஃபி இறந்த பிறகு ஜிங்கில்ஸ் வந்து பால் கையில் வந்து சேர்கிறது. அறுபது வருடங்களுக்கு முன் இருந்த ஒரு எலி இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறது. அதுவே இவ்வளவு நாள் வாழும் பொழுது இன்னும் தான் எவ்வளவு ஆண்டு வாழவேண்டும் என்று தெரியவில்லை. அதுவும் தன் உற்றார், உறவினர், நண்பர்கள் அனைவரும் தன் கண் எதிரிலேயே ஒவ்வொருவராக இறந்து போனாலும் தான் மட்டும் இன்னும் உயிருடன் இருப்பதாகவும், காஃபி தனக்கும் ஜிங்கில்ஸ்-க்கும் கொடுத்தது வரமா அல்லது சாபமா என்று தெரியவில்லை என்று கூறி தூங்கப்போவதோடு படம் முடிகிறது.

நடிகர்கள்

Tom Hanks - Paul Edgecomb
David Morse - Brutus "Brutal" Howell
Bonnie Hunt - Jan Edgecomb
Michael Clarke Duncan - John Coffey
James Cromwell - Warden Hal Moores
Michael Jeter - Eduard Delacroix
Graham Greene - Arlen Bitterbuck
Doug Hutchison - Percy Wetmore
Sam Rockwell - 'Wild Bill' Wharton
Barry Pepper - Dean Stanton
Jeffrey DeMunn - Harry Terwilliger
Patricia Clarkson - Melinda Moores
Harry Dean Stanton - Toot-Toot
Dabbs Greer - Old Paul Edgecomb
Eve Brent - Elaine Connelly

கால இயந்திரம் - உங்க ஆசையை சொல்லுங்க

சிறிய வயதில், ஒவ்வொரு கோடை விடுமுறைக்கும் சேலத்தில் இருக்கும் என் பாட்டி வீட்டிற்கு செல்வோம். என் உடன்பிறப்புக்கள் (cousions) மொத்தம், இந்தியாவின் சனத் தொகையில் கணிசமாக, சுமார் இருபது+. அதனால் கலகலப்புக்கு பஞ்சம் இருக்காது. கேபிள் ஒளிப்பரப்பில் கோடை மாதங்களில் மட்டும், ஏப்ரல் மற்றும் மே மாதங்கள், நூரு ரூபாய் (இது பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்னால்). அதில் ஒரு நாளைக்கு நான்கு திரைப்படங்கள். மற்றும் இரண்டு மாதத்திற்கு என்னென்ன திரைப்படங்கள் என்ற பட்டியலும் கொடுக்கப்பட்டுவிடும். அங்கே பார்த்த ஒரு தெலுங்கு டப்பிங் படம், பெயர் 'அபூர்வ சக்தி 369' என்று நினைக்கிறேன். பாலகிருஷ்னா நடித்தது. கதை கால இயந்திரம் பற்றியது. அதில் நம்ம ஹீரோ இறந்த காலம், எதிர்காலம் எல்லாம் போய் சிலுக்குடன் டான்ஸ் எல்லாம் ஆடிவிட்டு வருவார்.

நான் பலதடவை சிந்தித்ததுண்டு. இப்படிப்பட்ட இயந்திரம் உருவாக்கப்பட சாத்தியமுண்டா? நம்மால் இறந்த காலத்தினை பற்றிய நினைவுகள் உண்டு. ஆனால், எதிர்காலம் பற்றிய நினைவுகள் (அ) கணிப்புகள் ஏன் இல்லை. நேரம் ஏன் எப்போதும் முன்னோக்கியே செல்கிறது? அபத்தமாக தோன்றினாலும், இப்படி நினைப்பதை நிறுத்த முடிவதில்லை.

காலம் என்பது நான்காவது பரிணாமம். காலத்தில் பயணம் என்பது முன்னோக்கியோ அல்லது பின்னோக்கியோ செல்வது. ஒருவனால் பூமியில் இருந்து மேலே பறந்து சென்று, முன்பிருந்த நிலையில் (past) பூமிக்கு திரும்ப முடியுமா? இப்படி பல கேள்விகள் தன்னகத்தே அடக்கி வைத்துள்ளது. ஒருவனால் சுலபமாக காலத்தை நோக்கி பயனிக்க முடிந்தால், எப்படி இருக்கும்? General Theory of Relativity-ன் படி, உலகில் ஒளியை விட வேகமாக பயனிக்கும் பொருள் கிடையாது. ஆனால், அந்த வேகமே பத்தாமல் போனால்? ஒரு உதாரணம், ஒளி (light) ஒரு வினாடியில் 1,86,000 மைல்கள் பயனிக்கும். அதாவது 2,99,793 கிலோ மீட்டர். ஒரு பொருளை நாம் பார்ப்பது, அந்தப் பொருள் வெளிப்படுத்தும் ஒளியாலேயே. ஒரு பொருள் சிகப்பாகத் தோன்றுகிறது என்றால், அந்தப் பொருள் அனைத்து வண்ணங்களையும் தன்னகத்தே எடுத்துக் கொண்டு, வெறும் சிகப்பு வண்ணத்தை மட்டுமே வெளியிடுகிறது என்று அர்த்தம். நீங்கள் ஒரு நட்சத்திரத்தைப் பார்க்கிறீர்கள். அது அங்கிருப்பது, அந்த நட்சத்திரம் வெளிப்படுத்தும் ஒளியாலேயே. ஆனால் அந்த ஒளி உங்களை வந்து சேர பல ஒளி ஆண்டுகள் ஆகும். அதனால், நீங்கள் பார்ப்பது எதுவும் அங்கு இல்லாமல் கூட இருக்கலாம். அந்த நட்சத்திரம் நகர்ந்து போய் இருக்கலாம். காரணம், இந்த உலகம் விரிவடைந்துகொண்டிருக்கிறது. அதனால், நாம் பார்ப்பது எல்லாமே கடந்த காலங்கள் தாம் (எல்லாம் மாயா). இது மட்டும் அல்ல, நீங்கள் பார்ப்பது எல்லாம் நீங்கள் பார்க்கும் இடத்தில் இல்லை. அதாவது, இந்த பிரபஞ்சமே வளைந்துள்ளது. அதனால், நீங்கள் நேராக பார்க்கும் எதுவும் நேர்க்கோட்டில் இல்லை. சற்றே பரவளையமாக இருக்கும். இதையெல்லாம் எதற்கு சொல்கிறேன் என்றால், கீழே உள்ள உதாரணம் அறிந்துகொள்ள:

இரண்டு கடிகாரங்களை எடுத்துக் கொண்டு ஒன்றை உயரமான இடத்திலும், மற்றொன்றை பூமிக்கு அருகிலும் வைத்தால், இரண்டாவது கொஞ்சம் மெதுவாகத் தான் ஓடும். அதே போல, இரட்டையராய் பிறந்தவர்களில், ஒருவர் மலை உச்சியிலும், ஒருவர் கடல் மட்டத்திலும் வளர்ந்தால், முதலாமவர் இரண்டாமவரை விட வயதில் பெரியவராக இருப்பார். ஆனால், வித்தியாசம் மிக மிக சொற்ப அளவிலேயே இருக்கும். இதற்குப் பெயர் 'Twin Paradox'. இப்பொழுது ஒரு விண்கலத்தை, நமக்கு (அருகில்) நான்கு ஒளி ஆண்டுகள் தொலைவில் இருக்கும் Alpha Centauri என்னும் நட்சத்திரத்திற்கு அனுப்புகிறோம் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள், அவர் அங்கு சென்று திரும்பி வர எட்டு ஒளி ஆண்டுகள் ஆகும். ஒளி ஒரு வருடத்தில் எவ்வளவு தூரம் பயனிக்கிறதோ அதுவே ஒரு ஒளி ஆண்டு (Light Year) எனப்படும். அதனால், நேரத்தை அளக்க பொதுவான காரணி இல்லை எனலாம். அதனால், வின்வெளியில் பயனிப்பவர், பூமியில் இருப்பவரை விட, குறைவான நேரத்தையே எடுத்துக் கொள்வர். அதனால், ஒருவர் ஒளியை விட வேகமாக பயனிப்பவராக இருப்பாராயின்(??), General Theory of Relativity-ன் படி அவரால், காலத்தில் பின்னோக்கியும் பயனிக்க முடியும்.

There was a young lady of Wight
Who traveled much faster than light.
She departed one day,
In a relative way,
And arrived on the previous night


சரி! விஞ்ஞானத்தை விட்டு வெளியே வருவோம். 2002-ல் வந்த ஒரு ஆங்கில படம் The Time Machine. எச்.ஜி.வெல்ஸ் (H.G.Wells)-ன் புதினத்தை மையமாகக் கொண்ட திரைப்படம். 1960-ல் ஒரு படம் வெளிவந்திருக்கிறது. இது இரண்டாவது. கதை 1903-ல் நடப்பதாக. படத்தில் நாயகன், Guy Pearce, காலத்தை நோக்கி பயனிக்கும் ஒரு கலனை கண்டுபிடிப்பார். அதில் 50 வருடம் முன்னோக்கி பயனிப்பார். அங்கே போர் சூழலில் அடிபட்டு மயங்கி விட, மயக்கம் தெளிந்து எழும் பொழுதும், அந்த கலன் அவனை சுமார் 8 இலட்சம் வருடங்கள் பயனித்திருக்கிறது. அங்கே மனித இனம் இருபிரிவாக பிரிந்திருக்கிறது, வேட்டையாடுபவர்கள் மற்றும் வேட்டையாடப்படுபவர்கள். அங்கிருக்கும் வேட்டையாடப்படுபவர்களை காப்பாற்றும் பொருட்டு அதன் தலைவனை, கால இயந்திரத்தில் அனுப்பிவிட்டு கதாநாயகன் அங்கேயே தங்குவதாக கதை. இதில் எனக்கு முதல் பாதி படம் மட்டும் தான் பிடித்தது. பிற்பாதி கதை ச்சும்மா உடான்ஸ்.

இந்தப் படத்தில் எனக்கு பிடித்த காட்சிகள்.

1) கதாநாயகன், ஒரு காட்சியில், கால இயந்திரத்தின் ஃபார்முலாவை கரும்பலகையில் எழுதிக்கொண்டிருப்பான். அந்தக் காட்சி க்லோஸ் அப்-ல் காட்டப்படும். மெள்ள காமெரா பின்னால் நகரும். அந்தக் காட்சியில், திரையில் ஒரு ஏனி தெரியும். அதாவது, கதாநாயகன் ஒரு ஏனியின் மேல் நின்று ஃபார்முலாவை எழுதிக் கொண்டிருப்பான். காமெரா பின்னால் நகரும். அந்தக் காட்சியில், அந்த அறை முழுக்க கரும்பலகையாக இருக்க, ஒரு ஏனியில் நின்றுக்கொண்டு அந்த ஃபார்முலாவின் continuation-ஐ எழுதிக்கொண்டிருப்பான்.
2) கால இயந்திரத்தில் அமர்ந்து அதை இயக்க ஆரம்பிக்க, அந்த அறையில் இருக்கும் (பல) கடிகாரங்கள் ஒரு கணம் நின்று, பின் பின்னோக்கி ஓட ஆரம்பிக்கும். அந்தக் காட்சி பார்க்கும் பொழுது ச்சும்மா 'நச்'னு இருக்கும்.
3) அந்தப் படத்தின் கடைசி காட்சியில் திரை இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டிருக்கும். ஒன்று நிகழ்காலம், மற்றொன்று எட்டு இலட்சம் வருடங்களுக்குப் பிறகு. இரண்டும் ஒரே நேரத்தில் synchronised-ஆக வரும். இரண்டும் ஒரே இடத்தைக் காட்டுகிறது. முதல் பாதியில், கதாநயகனின் பாட்டி காவலரிடம், தன் பேரன் அந்த அறையில் தான் கடைசியாக இருந்ததாகவும், பின் காணாமல் போய்விட்டதாகவும் கூறுவாள். மற்றொரு பாதியில் (அதே இடத்தில், எட்டு இலட்சம் வருடங்களுக்குப் பிறகு) கதாநாயகன், அதுதான் தன் அறை என்றும், அதன் தொடர்பான காட்சியை விளக்கிக்கொண்டிருப்பான்.
4) தற்காலத்தில் இருந்து 50 வருடம் கழித்து பயனிக்கும் இடத்தில் ஒரு அருங்காட்சியகத்தில் பார்வையாளர்களுக்கு விளக்கமளிக்க ஒரு கண்ணாடியும் அதில் ஒரு உருவமும் தெரியும். அது ஒரு Virtual reality உருவம்.

நான் பல தடவை யோசிப்பேன், நமக்கு ஒரு கால இயந்திரம் கிடைத்தால் எந்த காலத்துக்கு பயனிக்கலாம் என்று. இரண்டு காலங்கள் நினைவுக்கு வரும்.

1) பள்ளியில் படிக்கும் பொழுது ஏமாங்கத நாடு என்னும் கற்பனை நாட்டினைப் பற்றிய ஒரு சூழல் சொல்லப்பட்டிருக்கும். அந்த நாட்டில் தென்னை மரத்தில் இருந்து ஒரு முற்றிய தேங்காய் விழும் பொழுது அது வரும் வழியில் பாக்கு பரம் போன்றவற்றின் மேல் பட்டு அந்தப் பழங்களை சிதைத்து பின் கீழே விழும். அந்த பரங்களின் நெருக்கத்தினை அப்படி விவரித்திருப்பார்கள். மேலும், அரிசி கொத்த வரும் கோழிகளை துரத்த, அங்கிருக்கும் கிழவி தன் காதில் இருக்கும் தங்கத்தோட்டினை கழற்றி வீச, அது அங்கே நடைவண்டி ஓட்டிக் கொண்டிருக்கும் குழந்தைகளிம் நடை வண்டியின் சக்கரத்தில் மாட்டிக் கொள்வதாக அந்த நாட்டின் வளங்களைப் பற்றி சொல்லப்பட்டிருக்கும். இந்தக் காலங்கள் ஒன்று.

2) 'பொன்னியின் செல்வன்' படிக்கும் பொழுது நாம் என்னவோ அந்த காலத்திலேயே பயனிப்பது போல தோன்றும். அதுவும் அருள்மொழிவர்மனையும், வந்தியத்தேவனையும், குந்தவையும், நந்தினையையும், வானதியையும், பழுவேட்டரையரையும், அந்தக் கால காவிரியையும், மக்களையும், அந்தச் சூழலையும் வர்னித்திருப்பதைப் படிக்க படிக்க கால இயந்திரம் மட்டும் கிடைத்தால் அந்த காலகட்டதிற்கு செல்லவேண்டும் என்று தோன்றும்.


கடைசியாக, ஒருவேளை, உங்களுக்கும் அப்படி ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தால் எங்கே, எந்த காலகட்டத்தில் பயனிக்க விரும்புவீர்கள்? காரணம் என்ன? ஏன்? நேரம் இருந்தால் தட்டுங்கள், ச்சும்மா...


அறிவியலும், வானவியலைப் பற்றியும் என் மற்ற பதிவுகள்

E = MC²
கருந்துளைகள்
1-D, 2-D, 3-D, 4-D...
விண்கற்கள்
The Expanding Universe
அறிவியல் - வரமா / சாபமா?

The Bicycle Thief (1948)

ஊருக்கு ரயிலில் சென்று வரும்பொழுது ரயிலில் விற்கப்படும் டி.வி.டி-க்களை பொழுதுபோக்கிற்காக வாங்குவேன். பெரும்பாலும் புதிய படங்கள் தான் என்றாலும், ஒரு முறை சில பழைய ஆங்கில B/W படங்களையும் பார்த்தேன். அந்தப் படங்களின் பெயர்கள் பள்ளிக்கூட நாட்களில் கேட்டமாதிரி இருந்ததாலும் (The Bicycle Thief, My Fair Lady மற்றும் The Sound Of Music ஆகியன), பழைய படங்களின் டி.வி.டி-க்கள் விற்கப்படுகிறதே என்ற ஆச்சரியத்திலும் அதை வாங்கினேன். அதில் ஒன்று தான் இந்த "The Bicycle Thief" படம். 1949-ல் வந்தது. ["LADRI DI BICICLETTE"]கடைசி வரை அது ஃபிரஞ்சு/இத்தாலி/துருக்கி/ரோமானிய மொழியா என்று தெரியவில்லை. ஆனால், கதை ரோம்-ல் நடப்பதாக ஒரு வசனத்தில் வருவதால் அது ரோமானிய மொழியாக இருக்கக்கூடும் என்று நினைக்கிறேன். (கடைசியில் அது இத்தாலிய மொழி திரைப்படமாம். (Google இட்டேன்). இந்தக் கதையை சுட்டு தான் தமிழில் சிவாஜியின் இரண்டாவது(?) படமான "முதல் தேதி" செய்தார்களா என்று தெரியவில்லை. "முதல் தேதி"? அதாங்க என்.எஸ்.கே பாடுவாரே "ஒன்னுல இருந்து இருபது வரைக்கும் கொண்டாட்டம்"-ன்னு. அது.


நம்ம ஊர் 60-களில் எப்படி இருந்திருக்குமோ, அதே நிலையில் தான் கதைக்களமும். ரோம் நகரம். வேலை கிடைக்காத நாட்கள். குழுமியிருக்கும் 30 பேர்களில் 2 பேருக்கு வேலை என்று அறிவிக்கும் முதல் காட்சியே வேலை இல்லா திண்டாட்டத்தை சொல்லிவிடுகிறது. அதில் கதாநாயகன் ரிஸ்ஸி அன்டோனியோ (Antonio Ricci)-விற்கும் கிடைக்கிறது. சுவரொட்டிக்களை ஒட்டும் வேலை. மாதம் 6000+ Lire(லிரா) சம்பளம். ஆனால் கட்டாயம் சைக்கிள் வேண்டும்.


மனைவி மரியா ரிஸ்ஸி (Maria Ricci)-யிடம் இதை சொல்ல, அவளோ தன் வரதட்சணையில் வந்த ஆறு படுக்கை விரிப்புகளை (யாருப்பா ஆறு போட கூப்பிட்டது?), நான்கு உபயோகித்தது, இரண்டு உபயோகப்படுத்தாதது என்று, 7500 லிரா-களுக்கு அடகு வைத்து, வட்டியுடன் 6500 லிரா-களை கொடுத்து சைக்கிளை மீட்டு தருகிறாள்.


மறுநாள் அன்டோனியோவும் அவன் பையன், புரூனோ (Bruno)-வும் வேலைக்கு போகின்றனர். புரூனோ ஒரு பெட்ரோல் பங்க்-ல் வேலை பார்க்கிறான். முதல் நாள் வேலை. மாலை ஏழு மணிக்கு வந்து கூட்டிச்செல்வதாக மகனிடம் சொல்லி செல்கிறான். சக ஊழியர் போஸ்டர் ஒட்டுவது எப்படியென்று செய்து காண்பித்து (demo class), செல்ல மும்முரமாக போஸ்டர் ஒட்ட ஆரம்பிக்க ஒரு திருடன் சைக்கிளை திருடிக் கொண்டு ஓடுகிறான். இவனும் துரத்திச் செல்ல, கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. திருடன் ஓடிவிடுகின்றான். (நம்ம ஊர் போல இருக்கும்) காவல்துறையில் புகார் கொடுக்கிறான். (போலீஸ்காரர் சக போலீஸ்காரரிடம் "Nothing! Just a Bicycle"). பேருந்தில் எழரைக்கு திரும்பி வந்து(!) மகனை கூட்டிச் செல்கிறான். வீட்டிற்கு செல்ல மனமில்லாமல், நண்பனைப் பார்த்து தன் கதையை சொல்கிறான். அவர்கள் மறுநாள் சைக்கிள் உதிரிபாகங்கள் விற்கும் இடத்துக்கு கூட்டிச் செல்வதாகவும், அங்கே தான் திருட்டுப் போன சைக்கிள்கள் கிடைக்கும், நம்ம சென்னை புதுப்பேட்டை மாதிரி, என்று சொல்கிறார்கள்.


மறுநாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு சைக்கிள் parts-களை தேட அறிவுறுத்தப்பட்டு, தேடுகிறார்கள். கிடைக்கவில்லை. மதியம் ஆகிறது. நண்பர்கள் திரும்பிக் கொள்ள, இவனுக்கோ சைக்கிளை தேட வேண்டிய கட்டாயம். மகனுடன் சேர்ந்து தேடுகிறான். அப்பொழுது பார்த்து மழை. ஒரு கட்டிடத்திற்கு கீழே ஒதுங்குகிறான். அங்கே சற்று தூரத்தில் அவன் சைக்கிளில் ஒரு பிச்சைக்காரனிடம் வந்து கணக்கு செட்டில் செய்யும் ஒருவனைப் பார்க்கிறான். அவனைத் துரத்த, மீண்டும் தப்பிக்கிறான். அந்தக் பிச்சைக்காரனை ஒரு தேவாலயத்தில் நடக்கும் மாஸ்-ல் கண்டுபிடிக்கிறான். அவன் எதுவும் கூற மறுக்க, இவன் சற்றே அங்கேயே சண்டைப் போடுகிறான். பிச்சைக்காரனும் அந்த களேபரத்தில் தப்பிக்கிறான்.


பையனுக்கோ உச்சா அவசரம். அனால் போகக்கூட நேரமில்லை. காரணம் திருடனைப் பிடிப்பதே வேலையாகிப் போனதால். பையன் சோர்வடைந்ததைப் பார்த்து, விரக்தி அடைந்து, இனி கவலைப்பட்டு பிரயோசனமில்லை என்று, அவனை ஒரு நல்ல உணவகத்துக்கு கூட்டிச் செல்கிறான். "Why should I kill myself worrying when I'll end up just as dead?". புல் பாட்டில் வைனும், இரண்டு Mozzrellaas-ம் ("வைனுடன் அம்மா நம்மை பார்த்தார்கள் அவ்வளவுதான். நாம ஆம்பளைங்கதானே. பரவாயில்லை") சாப்பிடுகிறார்கள். அங்கே கணக்கு வேறு. "12000 + 2000 ஓவர்டைம் + Family Ammowance (800/day). இவ்வளவையும் ஒரு நாளில் இழக்க வேண்டுமா? தேடுவோம். வேறு வழியில்லை. அந்த குறி சொல்பவளிடமே செல்வோம்" என்று தேடுகிறார்கள் (சைக்கிளை அடகு கடையில் இருந்து மீடு வரும் வழியில், 50 லிரா-கள் கொடுத்து மரியோ அந்தக் குறி சொல்பவளிடம் சென்று கேட்பதை கிண்டலடித்தான்). குறி சொல்பவளோ, "இன்று கிடைத்தால் தான் ஆச்சு. இல்லையேல் இனி கிடைக்காது" என்று சொல்கிறாள்.


வெளியே வரும்பொழுது வழியில் அந்தத் திருடனை பார்க்கிறார்கள். அவனை துரத்திச் சென்று, (அவன் ஏரியாவில்) பிடித்து கேட்க, அவனோ போலீசிடம் தான் நிரபராதி என்று கூறுகிறான். போலீசும் அவன் வீட்டில் சோதனை செய்து பார்க்கிறார்கள்.


சரி இனி வீட்டுக்கு செல்லலாம் என்று கூறி, அங்கே ஒரு விளையாட்டு மைதானத்தில் விளையாட்டு நடக்கிறது. சைக்கிள் நிறுத்துமிடத்தைப் பார்க்கிறான். அதற்கு ஒரு காவலாளி. அதை விடுத்து சற்று தூரத்தில் ஒரு வீட்டின் வாசலில் தனியாக இருக்கும் ஒரு சைக்கிளைப் பார்க்கிறான். ஒரு முடிவு செய்தவனாய், பையனிடம் பணம் கொடுத்து அவனை பேருந்து பிடித்து வீட்டிற்கு செல்லுமாறும், தான் வந்து விடுவதாகவும் கூறுகிறான். பையன் பேருந்து அருகில் செல்ல பேருந்து நகர்ந்து விடுகிறது. தந்தையை நோக்கி வருகிறான். தந்தையோ நேரம் பார்த்து, விளையாட்டு மைதானத்தில் விளையாட்டு விட்டு சைக்கிள் எடுக்க வரும் கூட்டத்துடனே சேர்ந்து விடலாம் என்று அந்தத் தனியாக நிற்கும் சைக்கிளை திருடி ஓடுகிறான். இவையாவையும் அந்ததப்பையனும் பார்க்கிறான். சைக்கிள் சொந்தக்காரன் கத்த, (அப்பொழுது மட்டும்) அவனைப் பிடித்து விடுகிறார்கள். அவமானம். கண்ணத்தில் சில் அடிகள் விழுகின்றது. தந்தை அடி வாங்குவதைப் பார்த்து அவரிடம் வருகிறான். போலீசும் வந்துவிடுகின்றது. அவனை இழுத்து செல்கிறார்கள். கீழே விழுந்த தொப்பியில் இருந்த தூசியைத் தட்டி எடுத்து வருகிறான் பையன். சைக்கிள் சொந்தக்காரனோ, அவனுக்கு ஒரு பையன் இருப்பதைப் பார்த்து, பரிதாபப்பட்டு, புகார் கொடுக்காமல் அவனை விட்டுவிட சொல்லுகிறான். "I don't want to bother. The man has enough trouble" என்று க்கூறி அண்டோனியோ பக்கம் திரும்பி "A fine example you set for your son". அனைவரும் கலைந்து செல்கிறார்கள்.


பையன் தொப்பியை கொடுக்க, கண்ணீர், அவமானம், வெட்கம் எல்லாம் சேர்ந்து கொண்டு, (பையன் தந்தையைப் பார்க்க, விசும்பலுடம்) வீடு நோக்கி நடப்பதாக படம் முடிகிறது.


இதை எழுதும் பொழுது கூட அந்தக் கதையின் தாக்கம் எனக்கு கண்ணிரை வரவழைத்தது. படத்தில் குறிப்பிட வேண்டிய அம்சம், அண்டோனியோ மற்றும், முக்கியமாக, அந்தப் பையன் புரூனோ. அருமையான நடிப்பு. வேலைக்கு செல்லும் பொழுது கைக்குழந்தையான தங்கையை பாதிக்கும் என்று வீட்டு சன்னலை மூடும் இடம், சாப்பிடும் இடத்தில் அருகில் இருக்கும் இருக்கும் மற்றொரு பணக்கார பையன் சாப்பிடும் Mozzrellaas-க்களை ஏக்கத்துடன் பார்ப்பதும், தன்னை மற்றவர்கள் நசுக்கி இடிப்பதைகூட பார்க்காமல் சைக்கிள் நியாபகத்திலேயே இருக்கும் தந்தையை பரிதாபமாக பார்க்கும் இடம், தந்தை கணக்கு சொல்ல சொல்ல எழுதிவிட்டு "We will find it" என்று சொல்லும் இடம், தந்தையை மற்றவர்கள் அடிக்கும் இடத்தில் வெறும் கண்ணீரை மட்டுமே விட்டு மற்றவர்களின் பரிதாபத்தை சம்பாதித்து, இப்படி பல இடங்கள் நம் நெஞ்சை உருக்கிவிடுகின்றான். அண்டோனியோ. ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் கையாலாகாதத்தனத்தை வெளிப்படுத்தி, பையனை பார்க்க முடியாமல் கண்ணீர் விட்டு...அருமையான பாத்திர படைப்பு.


Antonio Ricci - Lamberto Maggiorani
Bruno - Enzo Staiola
Maria - Lianella Carell
Begger - Carlo Jachino
Directed by Vittorio DeSi


Wikipedia-வில்


Quotes from the film


Antonio Ricci: "You live and you suffer."
Antonio Ricci: "Why should I kill myself worrying when I'll end up just as dead?"
Antonio Ricci: "There's a cure for everything except death."


சான்ஸ் கிடைத்தால் நிச்சயம் பாருங்களேன்.